Informação de base
| Fabricante | Italeri |
| Código do produto | ita7026 |
| Peso: | 0.09 kg |
| Ean: | 8001283070263 |
| Escala | 1:72 |
| Adicionado ao catálogo: | 30.10.2004 |
| Tags: | FlaK-38 PaK-35 PaK-40 |
3,7 cm PaK 36 (Panzerabwehrkanone 36) to niemiecka armata przeciwpancerna kalibru 37 mm. Opracowana w 1936r. zadebiutowała bojowo w czasie hiszpanskiej wojny domowej. Jako 3,7 cm KwK 36 L45 stanowiła także uzbrojenie wczesnych modeli czołu PzKpfw III i innych pojazdów niemieckich. Pocisk wystrzelony z PaK 36 miał z odległości 500 m przebijalność pancerza ok. 30 mm (przy kącie nachylenia pancerza 30°). Już w 1940r. w obliczu wzrastającej grubości pancerzy czołgów stała się praktycznie bezużyteczna, a w czasie operacji Fall Gelb nie była w stanie przebić pancerzy takich czołgów jak Matilda Mk II, Char B1 czy Somua S-35. Pomimo tego nadal służyła w armii niemieckiej aż do czasu ataku na ZSRR kiedy okazała się całkowicie bezsilna wobec czołgów T-34. Zyskała wtedy przezwisko "Anklopf" - "kołatka". Została zastąpiona armatą 5 cm PaK 38. Działo przeciwpancerne PaK 36 było jednym z najczęściej używanych i najpopularniejszych dział przeciwpancernych z okresu przed II wojną światową. Nieco zmieniona wersja byłą produkowana w Japonii jako 37 mm Type 97, wersje eksportowe produkowano do Włoch (cannone contracarro da 37/45) oraz Holandii (37-mm Rheinmetall), a także do Związku Radzieckiego (1-K). Stanowiła także punkt wyjścia dla innych armat przeciwpancernych kalibru 37 mm i 45 mm. 7,5 cm PaK 40 (Panzerabwehrkanone 40, przeciwpancerne model 40) to niemiecka armata przeciwpancerna kalibru 75 mm opracowana w latach 1939-1941 i używana przez armię niemiecką w okresie II wojny swiatowej. Prace projektowe nad nową armatą przeciwpancerną 75 mm rozpoczęły się już w roku 1939, ale dopiero po inwazji na ZSRR w 1941r. i pierwszych starciach z dobrze opancerzonymi czolgami T-34 i KV zwiększono tempo prac projektowych. Pierwsze działa tego typu dostarczono do jednostek bojowych pod koniec 1941, a do 1943r. stanowiły one większość niemieckiej artylerii przeciwpancernej. Armata PaK 40 była standardowym niemieckim działem przeciwpancernym do końca wojny. Była używana także przez inne panstwa Osi, a zdobyczne egzemplarze weszły na uzbrojenie Armii Czerwonej. Po wojnie służyły w armiach Albanii, Bulgarii, Czechoslowacji, Finlandii, Rumunii i Wegier. Łącznie wyprodukowano około 23 000 sztuk tej broni, a dodatkowo wyprodukowano około 6000 egzemplarzy stanowiących uzbrojenie niemieckich niszczycieli czolgow. Armata PaK 40 stanowiła skuteczną broń przeciwpancerną aż do końca wojny i była w stanie zniszczyć każdy czołg aliancki za wyjątkiem ciężko opancerzonych IS-2 i M26 Pershing. Jedyną poważniejszą wadą PaK 40 był znaczny ciężar własny, co wymuszało używanie do transportu działa ciagnika artyleryjskiego, szczególnie na miękkim gruncie. PaK 40 wystrzeliwał pociski o masie od 3,18 do 6,8 kg. Przebijalność pancerza (0° pochylenia z 500 m) zależała od rodzaju pocisku i wynosila: 132 mm z amunicja AP; 154 mm z amunicja podkalibrowa i 90 mm z amunicja kumulacyjna. Zasieg przy ostrzale bezposrednim to ok. 1800 m a szybkostrzelnosc 14 strzalow na minute. 2 cm Fliegerabwehrkanone 38 to niemieckie holowane, automatyczne działko przeciwlotnicze kalibru 20 mm. Armata FlaK 38 powstała w zakładach Mauser poprzez przekonstruowanie starszej armaty FlaK 30. Podstawowym zadaniem konstruktorów udało się zwiększyć szybkostrzelność teoretyczną z 280 do 420 strz/min., a także poprawić niezawodność działa. Dalsze zwiększanie szybkostrzelności było niemożliwe ponieważ armaty FlaK 30 i FlaK 38 były zasilane z 20 nabojowych magazynków pudełkowych. Armata FlaK 38 znalazła się na uzbrojeniu wojsk niemieckich pod koniec 1940r. Działania bojowe wykazały że zwiększenie szybkostrzelności zwiększyło skuteczność działek kalibru 20 mm, ale nadal jest ona niezbyt wysoka. Pociski kalibru 20 mm zawierały zbyt mało materiału wybuchowego, aby pojedyncze trafienia były w stanie poważnie uszkodzić samolot. Dlatego za konieczne uznano dalsze zwiększanie szybkostrzelności. Osiągnięto to poprzez budowę poczwórnie sprzężonej armaty 2 cm FlaK 38. Flak 38 poza wersją holowana był używany także jako uzbrojenie dział samobieżnych Flakpanzer I i Flakpanzer 38(t). Stał się także podstawą do budowy przeznaczonego dla piechoty gorskiej działa przeciwlotniczego 2 cm Geb.FlaK 38. Armata FlaK 38 była bronią automatyczną zasilaną nabojem zespolowym 20 x 139 mm. Łoże kołowe, do strzelania osadzane na trzech podnośnikach śrubowych. Celownik mechaniczny.
O Flak 38 é um canhão antiaéreo automático rebocado alemão de 20 mm da Segunda Guerra Mundial. Os primeiros protótipos da trama foram criados em 1938, e a produção em série começou logo depois. O alcance vertical máximo foi de 3.700 m, e a velocidade inicial do projétil foi de 900 m/s. A taxa teórica de fogo era de até 420 tiros por minuto.
O Flak 38 foi desenvolvido pela empresa Mauser como uma modificação de longo alcance do canhão Flak 30. Em primeiro lugar, a taxa de tiro teórica foi aumentada no novo canhão e a estrutura mecânica geral foi melhorada. Isso melhorou os parâmetros da arma, no entanto, como mostrado pelas operações de combate de 1940-1941, o Flak 38 ainda tinha muito pouco poder de fogo, que foi decidido aumentar criando um canhão quádruplo - é assim que o Flakvierling 38 de 2 cm Ambas as versões do canhão foram massivamente usadas pela Wehrmacht em andamento na Segunda Guerra Mundial em 1940-1945. Eles também serviram de armamento para vários veículos, incluindo: Flakpanzer 38 (t), Mobelwagen e Wirbelwind.
Arma antitanque alemã 7,5 cm Pak 40 (7,5 cm Panzerabwehrkanone 40) da Segunda Guerra Mundial. O trabalho neste canhão foi realizado em 1939-1941 por Krupp e Rheinmetall. Uma aceleração significativa do trabalho de pesquisa ocorreu após o início da Operação Barbarossa e o encontro das unidades blindadas alemãs dos tanques KW-1 e T-34. O canhão Pak 40 foi introduzido em unidades de linha a partir do final de 1941. Graças aos seus altos parâmetros, tornou-se a principal arma antitanque alemã até o final da guerra. Foi capaz de se envolver em tiroteios com todos os tanques soviéticos e aliados, até o aparecimento de veículos como o IS-2, M26 Pershing e Centurion. No período 1941-1945, mais de 29.000 dessas armas foram produzidas (incluindo canhões instalados em caça-tanques). Sua principal desvantagem era seu peso relativamente alto, o que exigia o uso de um trator de artilharia para seu transporte. Devido à ampla gama de munições que podia disparar, era frequentemente usado como canhão de campo. Os pesos dos projéteis variaram de 4,1 kg a 6,8 kg. Dados técnicos: calibre: 75 mm, peso: 1425 kg, velocidade inicial: 930 m/s (carro sub-calibre), cadência de tiro: 14 tiros/min. Após a guerra, o canhão Pak 40 foi usado nos exércitos de, entre outros, Albânia, Bulgária, Tchecoslováquia, Finlândia, Romênia e Hungria.
Erro na descrição? Relatar o problema
...